Łóżko szpitalne/rehabilitacyjne + wózek inwalidzki

[krzysztofCz]

Oddam nieodpłatnie łóżko szpitalne/rehabilitacyjne oraz wózek inwalidzki.
Łóżko jest regulowane we wszystkich możliwych pochyleniach i wysokości. posiada składane i zdejmowane drabinki zabezpieczające chorego przed wypadnięciem. Posiada również oryginalny wieszak na kroplówki. Łóżko nosi zwykłe ślady użytkowania. Do łóżka jest materac piankowy w pokrowcu umożliwiającym zdejmowanie do prania.
Wózek nie jest składany ale z wieloma ustawieniami umożliwiającymi przewożenie chorego zarówno w pozycji siedzącej jaki leżącej. Wózek jest praktycznie nowy.

Jedyny warunek to zobowiązanie się, że gdy sprzęt będzie już niepotrzebny to zostanie oddany innej osobie potrzebującej go również nieodpłatnie.

Odbiór niestety osobistym transportem.
Zainteresowanym mogę przesłać fotki.

[Jotes]

Wszystkie te rzeczy łącznie z pozostałymi lekami (nawet napoczętymi opakowaniami) możesz przekazać do hospicjum - tak zrobiła moja żona po śmierci matki i byli jej bardzo wdzięczni bo pilnie potrzebują takich darów. Pomagają z dobroci serca, więc posłużą nie jednej osobie.

[Malgi]

Nie wiem czy mnie nie będzie potrzebny taki sprzęt ... :-(
Moja mama właśnie była operowana, ale jej raka nie ruszyli, bo to byłby dla niej wyrok śmierci... :-(
_________________
Wolę być niedoskonałą wersją samej siebie, niż najlepszą kopią kogoś innego...

[krzysztofCz]

[samara]

Jeżeli można powiedzieć coś o hospicjach. To bardzo poważna sprawa.

Hospicja, tak bardzo ogólnie je rozróżniając, dzielą się na te które jedynie przyjmują pacjentów i na takie które wspomagają w domu rodzinę w opiece nad nieuleczalnie chorymi. Te drugie w związku z tym, że jest ich znacznie mniej ( w naszym województwie jedno) udzielają swojej pomocy osobom, a właściwie rodzinom osób które opiekują się chorymi na określone choroby np. na raka i tylko takim chorym. Niestety także na określonym terenie, czyli rodzina mieszkająca na warszawskiej Pradze Północ otrzyma pomoc, ale ci ze Śródmieścia już nie.
Wiem o tym stąd, że po śmierci mojej żony bardzo dużo ludzi, znajomych moich znajomych, zgłaszało się do mnie z prośbami o pomoc i informację. Z naszego „domowego hospicjum” otrzymaliśmy wszystko co było potrzebne, codzienne wizyty lekarza i pielęgniarki i także sprzęt wart często wiele dziesiątków złotych, zupełnie bezpłatnie bez żadnego poręczania czy kaucji. Nigdy nie znalazłem i pewnie nie znajdę słów, żeby tym ludziom z hospicjum podziękować, a także ich darczyńcom, bo przecież skądś ci biedni ludzie ten bardzo kosztowny sprzęt mogliby mieć.
Ważne jest to, że nie wszystkie rodziny chcą swoich umierających oddawać do hospicjum, wiele rodzin i na pewno wszyscy chorzy pragną umrzeć w domu we własnym mieszkaniu i wśród swoich. Ale rodzin często nie stać na stworzenie właściwych warunków, nie mają najzwyczajniej w świecie pieniędzy, ani fachowej pomocy.

Często nam się wydaję, że już swoją porcję nieszczęść otrzymaliśmy i że już więcej nie wytrzymamy . Dlatego jeszcze jedna "opowiastka".

Żona, o czym wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, miała zmiany neurologiczne co w jakimś momencie wywołało zaburzenia widzenia. Akurat prowadziła samochód i spowodowała stłuczkę. Przedtem nigdy nie miała stłuczek. Mandat wyniósł trzysta złotych. O mandacie zapomnieliśmy natychmiast gdy okazało się co się z nią dzieje. Chcieliśmy przede wszystkim ją ratować i niestety słono zapłaciliśmy za to później na kilka miesięcy przed jej zgonem. Kiedy już była od tygodni nieprzytomna, otrzymałem informację z banku, że urząd skarbowy na poczet tego nieuregulowanego mandatu zablokował konto ze wszystkimi naszymi oszczędnościami. Praktycznie odblokowanie miało nastąpić po bardzo długim okresie wypełnionym intensywną lecz ospałą i nieśpieszną biurokratyczną korespondencją miedzy urzędnikami banku i urzędu. Taka dodatkowa uciążliwość i dokuczliwa acz wymyślna kara dla zalegających z mandatami.
A my z powodu głupich trzystu złotych, w jednej chwili, w tak trudnej sytuacji, zostaliśmy bez pieniędzy. Nie miałem na środki przeciwbólowe, na recepty i na jedzenie dla niej, a kosztowało to bardzo dużo. Oczywiście zrobiłem to co każdy rozsądny człowiek może zrobić, sprzedałem wszystkie nasze rzeczy. Starczyło na kilka dni.
W końcu pomogło nam hospicjum przywożąc leki i żywność a także sąsiedzi którzy odkręcili całe to zarządzenie.
Żona odeszła, a ja zostałem w mieszkaniu bez krzeseł, stołu, foteli itd. Nie jest mi to już potrzebne. Koledzy chcieli mnie obdarować swoimi meblami, ale przyjąłem jedynie fotel żeby „osierocony” pies miał się gdzie wysypiać. I tak żyjemy we dwóch już dwa lata. Sam nie oczekuję żadnych zmian. Staram się jedynie wywiązać najlepiej jak umiem z roli samotnego rodzica, opiekuję się studiującą i mieszkająca w innym mieście córką. Jest pełnoletnia i samodzielna więc nie za bardzo tej opieki potrzebuje ale…Niekiedy zamieszka ze mną syn, jeżeli akurat może.
Za kilka dni znowu kolejna rocznica.

[Malgi]

Teraz to ja bym tylko chciała, żebym zdążyła jeszcze ją żywą zobaczyć. Wracam dopiero w środę, a skróciłam moją pracę o prawie 3 tygodnie.
Wiem, że walka z rakiem zawsze jest skazana na porażkę, ale... u mojej mamy dopiero tydzień temu go wykryto :-(
_________________
Wolę być niedoskonałą wersją samej siebie, niż najlepszą kopią kogoś innego...

[Malgi]

Moja mama zmarła kilka godzin temu. :-( Pociesza mnie tylko to, że za bardzo nie cierpiała.
_________________
Wolę być niedoskonałą wersją samej siebie, niż najlepszą kopią kogoś innego...

[mario_z]

[Robert]

[losos24]

"Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą ...." [*]
_________________
Pozdrawiam wszystkich, których już poznałem i tych, których mam nadzieję poznać.

[samara]

Wybacz mi moje gadulstwo Bardzo Ci wspólczuję

[Jotes]

Szczere wyrazy współczucia. [*]

Makabryczny jest ten rok...

[krzysztofCz]

[pepek]

Przyjmij wyrazy współczucia. [*][*][*]
_________________
Najlepszym przyjacielem jest ten, kto nie pytając o powód twego smutku, potrafi sprawić, że znów wraca radość.

[Malgi]

[Monk]

Przyjmij wyrazy współczucia.

[wolfram]

.....8.......