Drugiego kwietnia roku pańskiego 2005, po długiej przerwie i trudnym oczekiwaniu, pierwszy raz wypłynęliśmy na wodę. Czuliśmy się tak jak by było to nasze otwarcie sezonu. Nawet mimo kilku dni spędzonych nad zimną i wartką wodą Wieprzy. Ten wyjazd był początkiem sezonu na "wodzie". Po raz pierwszy wypłynęliśmy tak późno.

Zwodowaliśmy się dopiero po dziewiątej. Brzegi Rządzy gęsto obklejone wędkarzami zostawiliśmy spławikowcom i grunciarzom, a sami z werwą powiosłowaliśmy na środek rzeki.

Postawiliśmy kotwice na rancie głównego koryta, w miejscu gdzie woda z głębokości metra opada na dwa. Ten gwałtownie opadający stok jest jednym z niewielu twardych miejsc na odcinku wody, na którym łowiliśmy.

Słonko grzało tak mocno, że zdjąłem kurtkę. Marek rzucił i już po kilku obrotach korbką zaczepił resztki podwodnej roślinności. Coś przy pontonie pogoniło drobnicę.

- Ech, jak jest pięknie! - pomyślałem. Wziąłem wędkę do ręki, wykonałem mocny zamach i posłałem przynętę daleko z nurtem. Poczekałem chwilkę aż lekki ciężarek dotknie dna i powoli zacząłem ściągać zestaw. Raz szybciej raz wolniej skakałem przynętą po dnie. Coś lekko stuknęło w wabika, przytrzymało i powoli ruszyło z prądem. Zaciąłem i już wiedziałem, że mam sporą rybkę.

- No, Mareczku, ja mam rybkę! - szczerze i zadowolony oznajmiłem.
- No nie, w pierwszym rzucie? - odparł Marek

Rybka walczy pięknie, jednak jakby troszkę ospale. Pływa powoli szukając przy dnie czegoś gdzie mogłaby się skryć. Był moment, w którym serce podeszło mi do gardła. Zaczepiła się żyłką o jakiś korzeń jednak po chwili udało się i wypłynęła.

Piękna samica okonia już po chwili wylądowała w podbieraku. Niestety zapomniałem przestawić funkcję AF w aparacie z manual i fotki wyszły nieostre.

Po krótkiej sesji odpłynęła. Brzegowi wyjadacze aż zazgrzytali z zazdrości. Gdy już po chwili Marek ciągnął swojego garbuska. Choć nieco mniejszy równie mocno cieszył i w równie dobrej kondycji odpłynął.

Słońce grzało coraz mocniej, delikatny wiatr tylko czasami marszczył gładką jak stół taflę wody. Nic nie brało...

Przepływaliśmy z miejsca na miejsce w poszukiwaniu choć najmniejszej chęci żerowania okoni. Do południa przechytrzyłem jeszcze dwie sztuki. I piękną płoć. Połakomiła się na niebieskiego paproszka. Myśleliśmy, że to piękny jazik jednak w pontonie okazało się, że to wybitnie agresywna płotka. Przynęta wystawała jej z kącika pyska.

Spływaliśmy szczęśliwi i zmęczeni. Mimo krótkiego wędkowania opadliśmy zupełnie z sił. Długa przerwa i słodkie lenistwo wybiło nas z rytmu całodniowych dalekich eskapad, gdy przez piętnaście godzin nie wypuszczaliśmy wędek z rąk.

Sezon zaczęliśmy pomyślnie, jak zaczął się poprzedni? Nie pamiętam, za to zakończył się wspaniale.

Życzę wszystkim Pogawędkowiczom samych rybnych wypadów, zasiadek i spływów. Do następnej relacji...

Wykrzyknik