- Moje pierwsze zawody spławikowe

Akabar napisał

Zimno, wiatr, "zglutowana" zanęta, brak siatki na ryby oraz duża ilość "kryp" pływających po kanale, nie mogły popsuć moich pierwszych zawodów wędkarskich.
Ale po kolei.

Będąc od niedawna administratorem strony Klubu Wędkarskiego "Ukleja" w Olecku bywałem tu i tam, ale przeważnie jako foto-amator robiący zdjęcia do witryny Uklei. Jako że w klubie nie ma karpiarzy wiedziałem, że szybko na wspólne wędkowanie nie wybiorę się z kolegami. Ale cóż, jak to mawiają: "Dla dobrego towarzystwa, to i Cygan dał się powiesić".
No to i ja nie będę gorszy. Postanowiłem, że wybiorę się na zawody spławikowe, które miały być rozegrane na kanale Mioduńskim, niedaleko Mikołajek.
Zawody - więc trzeba się przygotować. Na PW rozpuściłem wici o pomoc. I tutaj chciałbym podziękować wszystkim Kolegom, którzy udzielili mi wielu wskazówek, co robić, żeby wygrać albo przynajmniej nie zostać na samym końcu - wszak technika "spławikowo-bacikowa" była mi zupełnie obca.
Zaczynamy.

Sobota: godz. 22.00

Wróciłem z ryb, wrzuciłem fotkę z karpikiem do galerii PW i poszedłem do kuchni. Czas zacząć dozbrajać sprzęcicho. Odmierzam żyłkę 0,12 wg długości bacika ( 6-cio metrowy Konger za 27 zł). Przypon 0,10, haczyk nr.16, spławik na rzekę o wyporności 2g z długim trzonkiem i niewielką antenką. Gotowy komplecik nawinąłem na drabinkę. Zrobiłem takowe dwa. Do reszty wędek dorobię nad wodą w trakcie zawodów, tak sobie pomyślałem (pierwszy błąd). Co ja się będę męczył, przecież jutro muszę wcześnie wstać - a Adalin mówił, że to maraton i należy się wyspać. Torby popakowane, wszystko przygotowane, można udać się w objęcia Morfeusza. Budzik w telefonie nastawiłem na godz.4.00.

Niedziela: godz. 4.00

Dryń, dryń - nie zaspałem. Wyglądam przez okno - świta, dosyć widno, bezchmurnie, wiaterek lekko dmucha. Dobra pora, żeby spokojnie wstać, coś przegryźć, wypić kawusię i wymusić posiedzenie na "tronie"- nad woda może być problem.
Moje "słoneczko" przytuptało do kuchni, zrobiło mi kilka kanapek, buziak na drogę i wymarsz do samochodu.
Wychodzę na dwór i szok. O kurde, ale zimno. Ale słońce na pewno ogrzeje, niech tylko wzejdzie wyżej - nie będę przecież wracał do domu po sweter (drugi błąd), chociaż moje kochanie mówiła coś o ewentualnym zimnie. Wsiadam do samochodu.
Jeszcze krótka chwila na ogarnięcie wszystkiego - czy aby czegoś nie zostawiłem w domu. Szybka analiza. Wszystko jest. Jestem pewien. Tylko, czy aby na pewno?

Godz. 4.40

Ruszam.
Po drodze zabieram kolegów, "weteranów" klubowych. Trasa fantastyczna. Na mecie licznik wybił 96 km. Po drodze zauważalna aktywność leśnych mieszkańców. Młode sarny i stada dzików. Dobry znak dla wędkarzy. Zwierzyna aktywna, to i ryby muszą brać. Tak było zawsze i to się sprawdza.

Godz. 6.20

Jesteśmy na miejscu, ziąb jak diabli. Sweterek by się przydał. Sama bawełnianka pod polarem słabo grzeje. Dobrze, że w bagażniku leży lekka ortalionowa kurtka. Całkiem nieźle zabezpiecza przed wiatrem. Ale czy na długo? Słońce jeszcze nisko świeci, cienie wydłużone, jak na jakimś koszmarnym filmie. W powietrzu czuć wiosnę przeplataną zimą.
Spoglądam w lewo.

Kanał Mioduński - cel naszej wyprawy. Dziwny jakiś. Prosty jak ślad narciarza. Wzdłuż ciągnie się betonowa opaska z licznymi wyrwami. Po prawej jak i po lewej jego stronie rozciągają się łąki torfowe, z wieloma kretowiskami (jeszcze wtedy nie wiedziałem, że ziemia z nich uratuje moją zanętę). Gdzieniegdzie pojedyncze drzewa, parę wierzb, brzózki i jakieś inne, trudne do zdefiniowania. Kanał czysty od trzcin i innych roślin wynurzonych. Woda zimna. Uciąg nieznaczny. Mała fala w poprzek kanału. Wiatr północny, przez cały czas trwania zawodów będzie dmuchał w twarz. Dobrze, że słońce z tyłu, nie będzie świeciło po oczach.

Dojeżdżają następne samochody. Wysiadają z nich wędkarze, witają się - misiu-misiu. Czuję się trochę nieswojo. W końcu jestem w tym doborowym towarzystwie pierwszy raz. Mam nadzieje, ze atmosfera bardziej się rozluźni. Wszyscy jacyś podekscytowani, ale radośni na twarzy. I ten uśmiech, za który teraz dziękuję, nie zniknie do końca imprezy.
Wypakowują z aut sprzęt, wiadra z gotowymi już zanętami, wędki, (ale czy to wędki, jakieś dziwne tuby, szerokie i grubaśne) sita i inne duperele.

Godz. 7.00

Otwarcie zawodów, przywitanie, losowanie stanowisk I-szej tury.
Wylosowałem trójkę na 24 możliwe. - O, brawko - rozlega się wkoło - dobre stanowisko.
Co w tym takiego ważnego? Toć woda na całej długości taka sama. Nic mylnego (potem się wyjaśni). Z prawego boku, stanowisko drugie wylosował kolega, którego wcześniej nie znałem, a jedynkę "Dziadek" weteran - niedługo kończy 85 lat, bardzo ciekawy człowiek - skarbnica wiedzy, a pamięta jeszcze czasy, kiedy ryb było full i nie trzeba było większej filozofii i drogiego sprzętu, żeby łowić okazy. Z lewej strony stanowisko 4 wylosował młody kolega z koła Ukleja. A więc znam już swoich najbliższych współzawodników.

Godz. 7.30

Pora udać się na łowisko, ale jeszcze mam czas. Co ja będę tam robił?
Czas rozrobić zanętę zakupioną w sklepie. Wybieram wiaderko, idę po wodę. Wsypuję różne, gotowe mieszanki na ryby karpiowate, czarna glinka wiążąca oraz prażone konopie. Pinka zostanie wsypana tuż przed robieniem kul zanętowych. Wszystko wymieszane, ciemny kolor, łatwo ugniata się w dłoni. Myślę sobie: a co szkodzi, zapytać się doświadczonych kolegów czy zanęta jest O.K?
Jeden z nich powiedział, że tym glutem, to mogę rzucać w łabędzie w celu ich przepłoszenia, a nie zwabiać ryby na łowisko.
Hmm. Pomyślałem i przypomniało się, jak Wobler123 mówił coś o sitach, przecieraniu i coś tam jeszcze. Podszedł do mnie Piotr Kowalewski - wielokrotny uczestnik Mistrzostw Polski i zawodów Grand Prix, spławikowy Mistrz okręgu itd. itp.
- Przemoczona - usłyszałem - ale może jeszcze da się uratować.
- Widzisz to duże kretowisko?
- No tak, widzę.
- To bierz wiaderko i idź po ziemię.

Wracam z ziemią. Piotr z jakimś stożkowym wiaderkiem i sitem stoi koło mojej "zanęty".
- A teraz syp, mieszaj z torfem i przecieraj.
No to sru. Jadę równo, szybko, aż skóra na dłoni się zagotowała. Przydałyby się rękawice.
Skończyłem. Przyglądam się i nie wierzę własnym oczom. Zanęta potroiła swoja objętość. Ki, czort - myślę sobie.
- Widzisz, poprzez przecieranie napowietrzyłeś zanętę, zrobiła się puszysta.
Biorę do ręki - kurcze jakaś taka sucha, jak z tego zrobić kulę. Dziele się uwagą z Piotrem.
Bierze w dłonie zanętę, robi kule i sru delikatnie o glebę. Podskoczyła jak piłeczka albo pomarańcza i nawet się nie rozsypała.
- Nie martw się - w wodzie będzie ładnie pracować. No cóż, pierwsza refleksja: zanęta, a zanęta. Niby nic, a taka różnica. Jak mi się udawało wcześniej zwabiać ryby na łowisko? Hm…

Godz. 8.10

Wybieram resztę sprzętu. Konsternacja. Gdzie jest siatka na ryby? Oczywiście została na balkonie po wczorajszej wyprawie na ryby. Pięknie. Ale obciach.
Ale cóż, nie ja jeden czegoś nie zabrałem. Jeden z kolegów zostawił robaki w lodówce. Mam kilka paczek - dzielę się, a on mi daje zapasową siatkę. Troszkę mała. Będzie kłopot z wygodnym lądowaniem ryb. Ale lepsze to niż nic.

Idę na stanowisko. Po drodze mijam zawodników. Rozstawiają platformy, stanowiska.

A po jakie licho taszczyć tyle sprzętu. Potem okazało się, że to wygodne siedziska, z bardzo dobrą organizacją rozmieszczonego sprzętu. Nie będę się rozwodził, ale koledzy wiedzą, o co chodzi. Wędy nie wędy, kilkunastometrowe, jakieś rolki-srolki, siaty kilkumetrowe. Woooow.

Dochodzę do stanowiska. Rozstawiam fotelik, podpórki, siatka do wody. Rozkładam bacik z przypiętym przy samochodzie gotowym zestawem. Gruntuję dno (tak Woblerku123: gruntowałem). Dosyć głęboko, Ponad 4 metry, bliżej brzegu dno nieco się wypłyca. Trzeba uważać z kulami, żeby nie stoczyły się za daleko, bo moim kijaszkiem mogę nie dorzucić do zanęconego miejsca. Do zanęty dodaje pinkę, ugniatam kule i czekam na hasło.

Godz. 8.55

Można nęcić. Pięć dużych kul trafia do wody, Rzucam trochę w bok, uciąg jest co prawda nieznaczny, ale jest.
Czekam. Następne 5 minut, które ciągną się strasznie długo.
Łowimy!!

Biały robaczek na maluśki haczyk i do wody. Patrzę na spławik (tak Bombel - cały czas patrzę na spławik). Branie natychmiastowe, zdecydowane. Na haczyku dynda ładna płotka. Potem krąpik i tak w kółko. Leciutko, delikatnie donęcam. Brania nie ustępują. Cały czas drobnica. Przypływa ukleja. Jest na całej głębokości łowiska. Szaleństwo. Jedna za drugą ląduje w pożyczonej siatce. Jest nieźle - myślę sobie. Co raz zerkam na boki (wszak Amitaf podpowiadał, żeby zerkać na zawodników). U innych podobnie. Trwa wyścig z czasem i odhaczaniem rybek. Ręce się kleją. Dobrze, że zabrałem ręcznik. Ryba przestaje brać, na całym kanale. Zanęta do wody.

Zaczynam się nudzić, trzeba coś wymyślić. Może "czerwonego" założę i zarzucę bliżej brzegu. Jak pomyślałem, tak zrobiłem. Rzut. Jest coś ciut większego. To tylko większy krąpik. Powtarzam operację - to samo. Trzeci rzut, coś dziwnie się spławik zachowuje, jakby się lekko wykładał. Spokojnie - myślę sobie, spokojnie to pewnie leszczyk. Lekkie zacięcie i wędka dziwnie się wygina. Coś dużego trzyma przy dnie. Stoi w miejscu. Oj, będzie waga. Przypon 0,10. Spokojnie - powtarzam w myślach…

C.d.n.

Akabar