Następnego dnia przeprowadziłem minikonferencję na GG z Piecią na temat połowu tego gatunku. Okazało się, że z teorii jesteśmy całkiem dobrzy. Czymże jest jednak teoria bez praktyki?

Wyjeżdżając nad Narew, na biesiadę, myśleliśmy głównie o szczupakach. Przygotowane zostały wahadłówki, obrotówki oraz predatory manns’a w pełnej gamie kolorów. Nie zapomnieliśmy też o przyponach stalowych i woblerach.

Niedaleko obozowiska miało się znajdować ciekawe starorzecze, a w nim cętkowane potwory. Niski stan wody, jaki zastaliśmy po przyjeździe, nie napawał jednak optymizmem. W starorzeczu nie było nawet kropli wody, zaś głębokość w rzece w odległości 20 metrów od brzegu nie przekraczała metra.

Był jednak tego jeden plus. Na płyciznach było mnóstwo drobnicy, za którą podążały bolenie. Przypony stalowe poszły więc w odstawkę, a duże gumy mieszkały grzecznie w pudełkach do końca wyjazdu. My, uzbrojeni w „gipsiaki” Siudaka, blaszki i niewielkie gumy, udaliśmy się na łowy.

Dziecko rozpoczęło od obrotówek, ja od woblerów. Pobić jednak nie było. Ataki boleni trwały w najlepsze, my zaś nie mogliśmy im nic zrobić. Do wody wędrowały kolejne przynęty. W końcu zauważyłem bolenia, który wyszedł zza przykosy i płynął w górę rzeki. Rzut powyżej, przeprowadzenie przynęty przed pyskiem, wielki wir w wodzie i… nie wytrzymały nerwy. Za wczesne zacięcie nie pozwoliło rybie trafić w przynętę.

Dziecko na agrafkę zapięła wahadłówkę i zaczęła wypatrywać fal idących w górę Narwi. Musiała jedną zauważyć, bo kiedy się odwróciłem, boleń już szalał na drugim końcu kija. Niestety bardzo krótko. W każdym razie - pierwszy kontakt z rybą był. Dziecko poznało gatunek, przy którym nie ma wątpliwości czy to branie, czy to zaczep. No, dwa dni deptania nad wodą zapewnione.

I w ten sposób znaleziona została przynęta, na którą ryby dawaly się skusić. Teraz tylko pozostawało zauważyć rybę i dobrze podać blaszkę. Po pół godzinie ta sztuka w końcu się udała. Rzut za przykosę, przeprowadzenie przez nią i na granicy głębszej wody potężne szarpnięcie kijem.

Zacinam pierwszego, wymiarowego bolenia. Odjazdy są bardzo dynamiczne, jednak krótkie. Sprzęt, na szczęście, mam mocny. Kij do 28 g i żyłka 0,24 mm pozwalają na krótkie trzymanie ryby. Dziecko zauważa, że mam coś, podchodzi i komentuje jak zwykle uszczypliwie to, co robię. Niestety, zrobić wiele nie mogę. Boleń walczy zaciekle i choć nie udaje mu się „odjechać” w nurt, to ja nie mam najmniejszych szans na podciągnięcie go choćby metr w kierunku brzegu. Zabawa ta trwa dobrych parę minut i kończy się moją porażką. Trudno, ryba nie miała najwyraźniej ochoty na zrobienie sobie sesji zdjęciowej i odpłynęła. Mnie pozostał ból w ręce po holu, a Dziecku zapał do ganiania boleni przez kolejne dni.

Kolejni biesiadnicy pojawili się koło namiotów, więc zakończyliśmy wędkowanie i udaliśmy się na skarpę. Wszyscy byli ciekawi, z czym tak zaciekle walczyłem. Kiedy powiedziałem, że z boleniem i opisałem, jaki mam sprzęt, Piecia krótko stwierdził: „Mogła być piątka”. Ech, szkoda, że się nie udało... Może jutro?

cdn.

Dziecko & Torque