- Wigilia w Białochowie

Święta Bożego Narodzenia to szczególny czas dla wszystkich, a szczególnie dla dzieci. To one oczekują: pierwszej gwiazdki, Mikołaja, prezentów i wszelkich pyszności świątecznych.

W naszym białochowskim domu obchodziliśmy już szósty raz uroczystą Wigilię i wszystkie łączyła jedna cecha - oczekiwanie, a potem radość z prezentów. W tym roku również nie obyło się bez elementu zaskoczenia.

Po przedstawieniu jasełkowym i powitaniu gości przeszedł upragniony przez wszystkich Święty Mikołaj. W pierwszej kolejności rozdał słodycze, następnie bluzeczki, sweterki, spodnie (to, co dzieci wybrały sobie same przed świętami), potem otrzymały sanki i sprzęt od Centrum Kultury z Grudziądza i wydawało się, że to już koniec. Powstała wrzawa, dzieciaczki już zaglądały do pakunków, już niektóre buzie wyglądały „uroczo” - czekoladowo i już Mikołaj zbierał się do wyjścia, gdy nagle...
Zatrąbiła trąbka od roweru i wpadła na salę Paulina wołając:
„- Hoł hoł hoł, Święty - nie zapomniałeś o mnie? O swoim pomocniku, krasnalu? Zapomniałeś też o pewnych prezentach”.
Paulina pociągnęła mocno za sznurek, który trzymała w ręku i na świetlicę wjechały cztery kolorowe, małe rowerki, a tuż za nimi najstarsi chłopcy wepchnęli ogromny karton.

Maluchy aż podskoczyły, już nie mogły wysiedzieć na miejscach, tego się nikt nie spodziewał (no może poza tą trójką najstarszych). Pani Dyrektor spojrzała na mnie pytająco, więc ogłosiłam, że przecież nasi przyjaciele Wędkarze–internauci nie zapomnieli o „Najbardziej Wędkarskim Domu Dziecka w Polsce” i oni również mają coś dla naszych pociech. Ledwo ogłosiłam, że rowerki są dla najmłodszych, już czwórka maluchów na nich siedziała.

Starsi wpatrywali się w karton z nadzieją na sprzęt grający. No i się doczekali - dwa magnetofony z odtwarzaczem CD i mp3, powędrowały na ręce dzieci.

Ale karton był jeszcze pełen, coś w nim było. Dzieci z wrażenia aż stawały na palcach, by zajrzeć do środka. Gdy ukazał się pierwszy plecak usłyszałam tylko: „plecak ze stelażem – fajny, będzie na ryby”. W tych emocjach nawet nie rozłożyli, by zobaczyć, że to nie tylko plecak.

Wszystkie dzieci, które są wędkarzami „pełną gębą” otrzymały taki plecak, z wyjątkiem jednego chłopca, który niedługo nas opuści i wyjedzie do adopcji – on otrzymał torbę, w którą się spakuje i z pewnością będzie chodził na ryby. Gdy chwilkę odetchnęliśmy dzieci przybiegły by oznajmić, jakie to cudo otrzymały, bo „przecież to nie tylko plecak, ciociu, toż to krzesełko!!!”, gdy rozpakowały sprzęt padło mnóstwo pytań: „Co to jest mp3? Jak to możliwe, żeby tyle piosenek zmieścić na jednej płycie? A jak to podłączyć do telewizora, a jak do video? A można nagrywać?”. Wszystkich pytań nie powtórzę. Pewnie rozłożyłabym ręce i odpowiedziała, by przeczytali instrukcję obsługi, ale na szczęście jeden ze starszych wychowanków popatrzył na mnie i rzekł: „spokojnie wszystko po kolei, dojdziemy i do tego”.

W tym roku po raz pierwszy podzieliliśmy się opłatkiem i zjedliśmy wieczerzę w grupach. Stało się tak, ponieważ w domu jest bardzo dużo dzieci i nie zmieścilibyśmy się przy jednym stole. Rozeszliśmy się więc do swoich świetlic, gdzie czekały już suto zastawione stoły. Podzieliliśmy się opłatkiem, wspomnieliśmy tych, którzy nie mogli być w tym momencie z nami i zasiedliśmy do stołu. Dziewczęta długo jeszcze wycierały oczy. Gdy zapytałam dlaczego płaczą odrzekły, że ze szczęścia, bo tak wielu ludzi starało się, by Oni mogli zasiąść szczęśliwie do tego stołu.

To wielka radość być w takich chwilach z tymi dziećmi, którym los nie żałował rozczarowań. Przy takiej Wigilii rozczarowań nie było, była za to radość, szczęście i wielka miłość do dzieci i od dzieci. I za to chciałabym Wam podziękować, bo dzięki Wam ten wieczór był tak wyjątkowy. Prezenty – tak one są bardzo ważne dla dzieci - ale jestem przekonana, że myśl o tym, że ktoś tam gdzieś o nich, choć przez chwilę pomyślał jest najważniejsza. Dzięki.

Dżąsowa