Kiedyś na Forum PW przewinął się temat dozbrajania dużych gum w kotwicę. W zasadzie nigdy nie zastanawiałem się jak dozbroić taką gumę, ale jak ją od razu uzbroić w porządną kotwicę, by była skuteczniejsza. A jako, że zawsze byłem człekiem dociekliwym i majsterkowiczem, znalazłem taki sposób.

Moja ulubiona przynęta, jaką była wirówka, poszła na boczny tor, gdy w Polsce pojawiły się gumy, bodajże w połowie lat osiemdziesiątych. W samą porę, bo przecież to były lata obfitości na Sulejowie. Kto łowi sandacze na gumy ten wie, jak nieraz ciężko zaciąć tę rybę, a zwłaszcza na długiej żyłce lub plecionce, mając do dyspozycji pojedynczy hak. Stąd między innymi wzięła się wyższość koguta nad twisterem.

Pamiętam ktoś pisał w ówczesnej prasie wędkarskiej, że kogut jest lepszy i skuteczniejszy, bo można go uzbroić w kotwicę, a twistera się nie da. Bzdura! Nie dawało mi to spokoju, więc - obaliłem to twierdzenie. Od tamtej pory swoje gumowe przynęty zakładam na główkę z kotwicą.

Jako pierwsze pojawiły się twistery. Nie były jeszcze takiej jakości jak obecnie, ale to był już milowy krok w dziale przynęt. Stopniowo pojawiały się coraz to bardziej wyszukane kształty, wzory i wielkości gum. Podobnie było z główkami. Lecz na początku wszystko było raczej kiepskiej jakości, z główkami włącznie. Haki albo się łamały albo rozginały, lecz nigdy ich nie wyrzucałem. Jakbym przeczuwał, że kiedyś się jeszcze przydadzą…

Moje pierwsze gumy przyjechały ze sklepu w Łodzi, zresztą jak wszystkie nowości. Większe miasto!

Tak, więc nabywszy już twistery, wziąłem się za połowy na Zalewie Sulejowskim - z pontonu. Mając za sobą sporo lektury o sandaczach, zacząłem swoją przygodę z tą rybą na zporówce.

Początki były trudne. Pierwszą i najważniejszą sprawą było namierzenie ich miejsc żerowania, tym bardziej, że nie było jeszcze wtedy czym je namierzyć.

Moją echosondą był sznurek od kotwicy. Z doświadczenia w połowach sandaczy z brzegu wiedziałem, gdzie należy szukać dobrych miejscówek. Pływałem w poprzek zalewu, sondując dno kotwicą, którą była nogawka od starych dresów zawiązana z jednego końca. Sypałem do niej piasek z plaży i przywiązywałem do linki. Była o tyle wygodna w użyciu, że po wędkowaniu zanim spływałem do brzegu wysypywałem, a raczej wylewałem z niej piasek. Nie musiałem wozić ze sobą żadnych dodatkowych ciężarów. Służyła mi długi czas.

Z biegiem czasu oraz w miarę poznawania ukształtowania dna, moja linka miała coraz więcej powiązanych węzłów. Po nich rozpoznawałem swoje ulubione łowiska, a także po namiarach na brzegu.

Jako pierwsze trafiały mi się oczywiście okonie, czasem jakiś szczupak. Dopiero, gdy dobrałem odpowiednio wielkość przynęty i ciężar główki, zaczęło się "sandaczowanie".

Wtedy właśnie zjechali na Sulejów specjaliści od kogutów, prześcigając się w ilościach poławianych ryb, a przy okazji naśmiewając się z "gumiarzy". No cóż, ich przynęta była skuteczniejsza, bo zbrojona w dużą kotwicę. Ale nie miałem zamiaru się poddawać.

W zasadzie to zawsze byłem blisko rozwiązania problemu skuteczności gumy. Już od samego początku myślałem, jak uzbroić je w kotwice zamiast pojedynczego haka. Wprowadziłem więc swój plan w życie.

Wygrzebałem z pudełek główki z połamanymi hakami, zagrzałem końcówkę nad gazem i wywinąłem. W małym imadełku, nawlokłem na niego twister, założyłem kotwicę, zacisnąłem lekko i wciągnąłem w gumę. Tak powstał pierwszy twister zbrojony w główkę z kotwicą.

Jotes