O godzinie 16 docieram nad wodę. Jak zwykle – rozkładam sprzęt, przygotowuję zanętę. Po wybraniu miejsca łowienia zabieram się za lepienie zanętowych kul. Toczę 15 małych kulek, po czym swoim „zanętowym miotaczem” lokuję je w łowisku, w odległości, na której zamierzam łowić.

Teraz kolej na groch i troszkę ziemniaczków, które miałem do jedzenia. Na jednym z haczyków, na włosie zakładam dwa ziarnka grochu Drugi zestaw zbroję dużym, czerwonym robakiem. Zarzucam i pozostaje mi już tylko czekać na brania linów i karpi, bo na te właśnie ryby głównie się nastawiam.

Wreszcie jest pierwsze branie na zestawie z robakiem. Zacinam, niestety - nie czuję nic na końcu żyłki. Humor trochę mi psuje brat, który akurat holuje lina. Ryba robi odjazdy i w końcu się spina.

Powoli zachodzi słońce. Znowu mam branie. Tym razem rybę skusiły dwa ziarnka grochu. Zacinam i wreszcie czuję upragnione pulsowanie na końcu żyłki. Po krótkim holu ląduję na brzegu lina o wadze 1,20 kg.

Jest już ciemno. Ciemno i głucho – nic nie bierze. Tylko karaś o długości 36 cm dał się skusić na moje frykasy. Powoli zaczyna świtać, robi się coraz jaśniej. Oczy same mi się już zamykają. Spod przymkniętych powiek obserwuję kołyszące się bombki...

Czy to sen? Jedna z nich lekko się uniosła, by chwilę później energicznie podjechać pod sam blank wędziska. Momentalnie pozbywam się senności. Zacinam, jest! Tym razem czuję większy niż poprzednio ciężar. Hol jest już zdecydowanie dłuższy. W końcu na brzegu ląduję lina. Całkiem ładna rybka. Jak się okazuje waży 2 kg i mierzy sobie 49 cm. Wziął na to samo, co poprzedni - na dwa ziarnka grochu.

I po tym linie, który tak urozmaicił mi poranek, zasypiam już na dobre, na swoim krzesełku i śpię do późna.

Linisko