Opowiadał z taką pasją, że marzeniem moim stało się wiedzieć i czuć tyle, co on. Wujek chyba to wyczuwał, wiedział, że trafił na podatny grunt, bo podarował mi jeden ze swoich bambusowych kijków, o które dbał chyba bardziej niż o ciotkę.

Dzięki wujkowi wyrobiłem sobie kartę wędkarską i wiedziałem już, że z wędkarstwem jestem połączony niewidzialną, ale jakże odczuwalną nicią. Jak się okazało na dalszym etapie mojej wędkarskiej przygody, owa nić stała się prostownikiem ładującym moje akumulatory, wspaniałym dopełnieniem wczasów spędzanych wspólnie z rodziną, sposobem na życie i odreagowaniem od stresów, jakie ze sobą niesie.

Jest w wędkarstwie coś tajemniczego, coś, co przyciąga, czego nam brakuje, gdy rozstaniemy się z nim na dłużej. Dla wędkarstwa jesteśmy gotowi na nieprzespane noce, kilometrowe wędrówki wśród zarośli, towarzystwo kąśliwych owadów. Dla wędkarstwa znosimy cierpliwie deszcz, mróz czy upały.

W miarę upływu lat spędzonych nad wodą zaczynamy odczuwać chęć podzielenia się wszelkimi dobrami, które dostaliśmy od wędkarstwa. Myślę, że powinniśmy próbować przekazywać to innym. Wiem, że tak chciał mój wujek; chciał, bym tego dotknął, poczuł i wybrał.

Wybrałem i jestem mu bardzo wdzięczny. Wdzięczny za to, że potrafił z taką pasją opowiadać o wędkarstwie, że zaraził swoimi opowieściami nastoletniego chłopaka, który nie miał o wędkowaniu zielonego pojęcia.

Ten chłopiec widział wtedy oczami swojej wyobraźni, jednak to, co widział, nie pozwoliło mu już o tym zapomnieć. Ten chłopiec teraz już dorósł i wie, że jeśli tylko trafi na podatny grunt, zaszczepi komu innemu odrobinę tych marzeń. A reszta? Resztę doda samo wędkarstwo...

Sandal