No i popatrzta ludzie, co można znaleźć w zasobach naszej literatury. Oto nieznany fragment (nigdy nie publikowany) Pana Tadeusza...

W Soplicowie ruch wielki, lecz ni psów hałasy,
Ani rżące rumaki, skrzypiące kolasy,
Ni odgłos trąb dających hasło polowania
Nie mogły Tadeusza wyciągnąć z posłania;
Bo już go tam nie było, boć siedział nad wodą,
Machając kijem długim co angielską modą,
Przywiózł z sobą z dalekich wracając wojaży;
A o pstrągach Sopliców każdy rybak marzy .

Kij był zrobion z gałęzi najpewniej leszczyny.
A długi na stóp dziewięć i dla tej przyczyny,
Śmiało się z Tadeusza całe Soplicowo,
Że batem ryby goni bo ma kiepsko z głową.
On jednak wiedział swoje i nad wodę wracał
A szukał miejsc na które nikt oczu nie zwracał.

I kiedy promień słońca śród drzew okienicy
Rozświetlił mroki puszczy jak wnętrze ciemnicy
Słupem ognistym, prosto sennemu na czoło;
On właśnie muchą rzucał i zakręcił w koło,
Szczytem wędziska swego i wypuścił linę,
Wprost do bełtu wodnego ale przed głębinę.

Mucha leciała pięknie i na wodę padła
Robiąc pozór dla ryby bezpiecznego jadła.
Lekko poruszył kijem i poprawił linkę,
I wtedy kiedy lekko przełykając ślinkę,
Grdyką Tadzio poruszył, pstrąg wychynął z toni.
Widział Tadeusz świetnie jak on muchę goni.
Jak dopada i łyka niczym gąsior gałkę.
Zaciął, a drugą ręką chwycił był za pałkę.
Co nosił ją w kieszeni dla ryb ogłuszania.
Lecz wypuścił tak mocne ryby były brania.
Ryba chodziła wściekle po całym szypocie
Tadeusz wlazł do wody po szyję w żabocie.
Lecz ryby nie wypuścił, czekał aż zmęczona
Sama mu wpadnie w ręce nurtem wyłożona.
Już, już miał prawie w garści gdy w nagłym porywie
Pstrąg zerwał małą muchę i uszedł szczęśliwie.

Tadeusz wyszedł na brzeg i wytrząsnął z błota,
Ubranie uwalane, piach nawet w galotach,
Lecz nie bluźni, nie krzyczy tylko się uśmiecha.
Dzisiaj przegrał ale jutro pstrąg będzie miał pecha.

Byba