Andrzej, lubię Twoje fotki. Posiadasz rzadką umiejętność kadrowania i spoglądania nie tylko na głównego bohatera ujęcia. Kuriozalnie, okazuje się nagle, że tym głównym bohaterem jest dotychczasowe tło. Dla mnie - cacy. Ale, żeby nie było, że tak bezkrytycznie, nie podoba mi się Twoje zamiłowanie do zabaw - jak sądzę - z PS-em. Jakby to rzec? Jak dla mnie niektóre Twoje fotki są przerysowane, zupełnie niepotrzebnie. Ale to tylko moja, bardzo subiektywna opinia, odnosząca się nie tylko do tego zdjęcia.

Mój kolega twierdzi, po iluś tam latach zawodowej przygody z PS-em, zna ok. 10 % możliwości tego programu. Lubię jego fotki; ma podobne spojrzenie na fotografowaną rzeczywistosć jak Ty: http://www.onephoto.net/portfolio.php3?id_autora=15882

Mam nadzieję, że nie pogniewałeś się za tych parę krytycznych słów. To jest tylko moje, wewnętrzne odczucie, którego absolutnie nie śmiem komukolwiek narzucać.

P.S. A może mam przepalony monitor? ;)

Jakbym słyszał owego kolegę :))) Godzina druga w nocy, siedzimy przed 24-calowym monitorem, maszyneria burczy, miksery, skanery i inne bajery tajemniczą mrugają. Drugi komputer "przelicza" zadane animacje, a Jacek opowiada mi o jakiś wspaniałym efekcie, który akurat odkrył w PS-ie, demonstrując go w praktyce. I brzmią mi w uszach jego słowa: "Adam, nie ma gościa, który zna wszystkie możliwości tego programu. Podejrzewam, że nawet autorzy nie wiedzą do końca, co tu można wyczyniać." A jak pięknie Jacek "zaktualizował" mi wypis i wyrys z ewidencji gruntu, potrzebny do jakiejś tam pracy dyplomowej. Zmiana daty na pieczątce to był swoisty majstersztyk - przy wielokrotnym powiększeniu "urealniał" ją, przenosząc kolory, przerzedzając kontury itp...

Chociaż nigdy nie bawiłem się PS-em, doskonale rozumiem, co czujesz. Absolutnie nie zamierzałem podważać wartości tego, co robisz. Po prostu, mając przykład Jacka przerabiałem już i jego fascynacje możliwościami programu, i wynikające z tego później rozczarowania. Choć od wielu lat nie zajmuję się fotografią, to - uwierz - ta dziedzina jest mi bardzo bliska :) Niejedno piwo wypiłem dyskutując nad istotą idealnej fotografii. Co jest ważniejsze: uchwycenie tego jedynego, niepowtarzalnego momentu, czy warsztatowa perfekcja? A może połączenie jednego z drugim? A które zdjęcia mają większą wartość: te prawdziwie reporterskie, czy te wystudiowane, wypieszczone, do zrobienia których potrzebne są doświetlenia, odpowiednie tło etc...? Im jestem starszy, tym bardziej przekonuję się, że na takie pytania nie ma odpowiedzi. Bo to są głupie pytania. Czy wschód słońca może być piękniejszy od jego zachodu i na odwrót? Niestety, żeby to zrozumieć trzeba przejść pewną drogę i niejedno piwo wypić, co akurat nie jest takie przykre ;)

Bardzo lubię zdjęcia (oczywiście nie wszystkie) Andrzeja Dragana. Może znasz tę stronkę: http://andrzejdragan.com/ Wiele osób zarzuca mu, że "przephotoshopowuje" swoje zdjęcia. Nawet jeżeli to robi, to z pewnością potrafi wykorzystać możliwości, jakie niesie ten program.

Myślę, że dopóki człowiek się bawi tym, co robi, dopóty to tworzenie ma prawdziwą wartość. W przeciwnym wypadku jest to zwykłe wyrobnictwo, kalkulowane na osiągnięcie jakiejś korzyści. I nieważne, czy pisze się mądre księgi, czy też pieli grządki z kalarepką - jeżeli jest to robione z pasją, jest czymś, co stanowi esencję szczęśliwego życia. I pewnie dlatego pojęcie "dziecinnienia" ma dla mnie bardzo pozytywny wydźwięk. Bo dzieci nie kalkulują. Co nie znaczy, że chciałbym srywać w pieluchy :))) Co do kupna synowi lokomotywki... masz rację :))) Na pewno dzięki Piotrusiowi będę mógł pójść na pobliską łąkę i pokopać piłkę. Na pewno, jak będzie miał parę latek, sprawię mu skórzaną kurtkę z frędzlami, o której kiedyś marzyłem :) I pewnie kupię ten zdalnie sterowany samochód :) Szczerze mówiąc, to już bym kupił :))))