Ten strumykopotok przypomina mi pewną, dość miłą, historyjkę. Siedzieliśmy sobie w czwórkę nad brzegiem takiego cieku, na zapleczu wiejskiego sklepiku, gdzieś w otchłani Beskidu Niskiego. Poszliśmy sobie tam na piwko, bo to raptem 3 kilometry miały być wg mapy od naszego obozu. Kilometrów bylo z 10, więc i odpoczynek był dłuższy od zakładanego. Jakoś tak przy trzeciej kolejce zaczęła się dyskusja nt. butów (a były to czasy, gdzie buty kupowało się w "Jedności Łowieckiej" lub kombinowało od umundurowanego znajomka, tudzież kupowało rumuńskie na targu.). Lutek, jako najstarszy stażem i wiekiem, powiedział nam, że g... się znamy na butach. Że najlepiej trapery konserwuje się słoniną, i że on tak robi, i że może w nich przejść ten potok, i nawet mu skarpetka nie zamoknie. Potok był płytki - woda ledwo szurała po kamolach, ale dość szeroki. Poszedł zakład; wygrany Lutek zgarniał po dwa piwa od głowy, przegrany - stawiał następną kolejkę.

Fajny to był widok, gdy Lutek we flanelowej koszuli w czarno-czerwoną kratę, wpuszczoną w uciachane nad kolanami dżinsy, szurał po dnie na drugą stronę i z powrotem. Szurał, żeby woda mu się przez cholewki nie wlała. Zebrało się nawet kilku kibiców...

Lucio wyszedł na brzeg, ściągnął but, pokazał brudną skarpetkę bez śladu wilgoci i skasował wygraną. Byliśmy trochę rozczarowani. Wieczorem byliśmy wściekli, bo Lutek dojąc piwko przyznał się, że w drugim bucie chlupało mu aż miło. :)